Al een aantal maanden krijgen we op iedere zondagavond dezelfde vraag van Elin: “Ga ik morgen naar het kinderdagverblijf?” De eerste weken leek het antwoord haar niet zoveel uit te maken. Voor haar was het meer informatie, zodat ze wist waarop ze zich in moest stellen. Maar nu al geruime tijd is ze niet meer zo enthousiast wanneer we bevestigend antwoorden op haar vraag en de maandagochtenden zijn dan ook moeilijk voor haar. Het liefst trekt ze de dekens nog eens over haar hoofd, stopt ze een duim in haar mond en grijpt ze (zo schattig) met haar vrije hand naar haar oortje. Een duidelijk teken dat ze niet bereid is om aan de dag te starten. Het kinderdagverblijf is stom!
Toen we Lise hadden gekregen en ik stopte met werken, was dat zodat ik thuis voor haar kon zorgen en we het kinderdagverblijf juist niet nodig zouden hebben. Maar wat werd mijn wereldje klein in die tijd. Het lukte me niet goed om activiteiten te bedenken waarmee ik onze dagen kon vullen en de meeste tijd brachten we thuis door. Dit klinkt veel deprimerender dan het was, maar ik verlangde in die periode wel echt naar een klein momentje voor mezelf af en toe. Bovendien – en dat was misschien nog wel het belangrijkst – kwam Lise nauwelijks in aanraking met andere kinderen. Een kinderdagverblijf voelde toen als een goede oplossing en omdat ik Lise niet weg wilde brengen terwijl ik thuis zat, zocht ik daar voor anderhalve dag in de week een baantje bij. Zo ging Lise vanaf dat ze een maand of negen was iedere maandag ‘naar de kindjes’ toe en bleef dat met veel plezier doen totdat ze naar school ging.
Intussen was ook Elin geboren en ook zij ging op de maandagen naar het kinderdagverblijf. Inmiddels werkte ik die dag allang niet meer. Als moeder van twee kindjes had ik het een stuk drukker gekregen en voelde ik me niet meer zo schuldig over die heerlijke maandag voor mezelf. Deze dag besteedde ik met veel plezier aan het huishouden en sprak ik met vriendinnen af. Aan het einde van de dag haalde ik de meisjes weer vrolijk en volledig opgeladen op. Ik kan het iedereen aanraden! Maar nu is dat dus al een paar maanden anders. Want je kindje ergens naar toe brengen waar ze het niet meer zo leuk heeft, zodat jij van een vrije dag kunt genieten, voelt verre van fijn.
De reden dat ik dit stukje schrijf is omdat ik even stil wil staan bij deze maandag. Met een mandje vol lekkers vertrok Elin vandaag naar haar groep. “Aju paraplu!” staat er op haar traktaties. Deze donderdag wordt Elin namelijk 4! Het einde van haar peutertijd en dus ook van haar tijd op het kinderdagverblijf. En hoewel ik dat natuurlijk met erg veel weemoed tegemoet zie, ben ik ook opgelucht. Geen zondagen meer met die angstige vraag. Geen maandagen meer met haar koppie onder de dekens. Even genieten van een zomervakantie met alle maandagen Elin om ons heen en daarna eindelijk naar school. Ze is er klaar voor, die kleine spruit van ons. En daardoor ben ik dat ook.
