Elin was bijna anderhalf jaar toen we op een vrijdagavond nietsvermoedend aan het eten waren met goede vrienden: heerlijke nasi met een beetje pindasaus. Elin vond het verrukkelijk en had haar bordje, zoals toen nog gebruikelijk was, snel leeg. Ik weet niet meer precies hoe lang het duurde, maar niet veel later begon ze te kuchen en aan haar nekje te krabben. Misschien zit er iets dwars in haar keeltje, dachten wij en we gaven haar eerst wat water, gevolgd door wat stukjes appel. Elin dronk en at de appel, maar het kuchen en het krabben ging niet over. Vier paar volwassen ogen waren op haar gericht. “Krijgt ze nou een dikke tong?”, opperde één van ons, kijkend naar Elin die, nergens van onder de indruk, steeds meer haar mondje open leek te doen en ook vrolijk wat begon te kwijlen. “Ze heeft toch wel eens pindakaas gegeten?”, vroeg een ander. Ik wist het niet meer. Onze peuter at al langere tijd met de pot mee en we aten ook wel eens pindakaas, maar ik had geen idee of ik haar dat wel eens gegeven had.

Niet veel later besloten we dat het verstandig zou zijn om even naar de huisartsenpost te rijden. Je hoort wel vaker hele nare verhalen over allergische reacties op pinda’s, dus we wilden het zekere voor het onzekere nemen. Jeroen reed en ik zat naast de MaxiCosi op de achterbank. Een klein kwartiertje laten zetten we de auto in de parkeergarage van het ziekenhuis en renden we op een drafje naar de huisartsenpost. “We denken dat ze misschien een reactie heeft op pinda’s.”, zeiden we nerveus tegen de dame aan de balie. Ze wierp een blik op Elin en wees naar een deurtje een paar meter verderop. “Eerste hulp. Daar helpen ze u verder.”, antwoordde ze. Daar aangekomen deden we nogmaals ons verhaal en voordat we ons in de wachtruimte konden installeren, werden we een kamertje ingeloodst waar Elin in no time aan de bestuiving lag en adrenaline kreeg toegediend. Al snel werd duidelijk dat we die avond niet meer naar huis zouden gaan. Een allergische reactie op pinda die zo heftig is als die van Elin op dat moment, kan binnen zes uur nogmaals optreden en snel handelen is dan van levensbelang.

Terwijl Elin die nacht in mijn armen lag te slapen en wij wachtten op een ambulance die ons zou overbrengen naar een ander ziekenhuis, kwam er meerdere keren een arts of verpleger aan ons bed. Er werd ons op ons hart gedrukt dat we NOOIT meer in de auto zouden stappen in een situatie als dit en dat we ALTIJD het alarmnummer zouden bellen.

Achteraf blijkt dat Elin anafylactisch reageerde op de pinda’s. Dit betekent dat ze na het eten van pinda’s in shock kan raken en kan overlijden als we niet snel handelen. Gelukkig wisten we dat van te voren niet, want dan hadden we waarschijnlijk minder ontspannen gereageerd. Nu we het wel weten, hebben we best een aantal aanpassingen doorgevoerd in ons leven.

De eerste stap die we hebben gezet was het zoeken van een hele goede arts die gespecialiseerd is in kindergeneeskunde en allergieën. Deze arts past in zijn benadering goed bij onze levensinstelling en dat is fijn, want voorlopig zitten we nog wel aan elkaar vast.

De tweede stap die ik heb gezet (ik wilde heel graag iets kunnen doen), was het bellen van de fabrikanten van producten die wij veel gebruiken om me te laten informeren over de allergenen in hun producten. Al gauw bleek dat het in de wet is vastgelegd dat fabrikanten verplicht zijn om de officiële allergenen ofwel vetgedrukt, danwel in hoofdletters op hun verpakkingen te vermelden. Een belangrijk gegeven hierbij is dat samenstellingen van producten nog weleens worden aangepast, dus voor gebruik áltijd de ingrediënten lezen. Soms verschilt het ook per lijn van hetzelfde product of het allergeen erin zit. Zo vertelde een aardige dame van Nestlé me dat de Smarties in de normale doosjes op dat moment wél vrij waren van pinda’s, maar de speciale feestverpakkingen niet.

Mensen op de hoogte brengen, dat was de derde stap. We hebben onze naaste vrienden en familieleden gebeld en ik heb een berichtje op mijn Facebookpagina gezet om ook de rest op de hoogte te brengen.

Vervolgens hebben we alle producten uit onze voorraadkast gescreend en alles dat pinda’s zou kunnen bevatten weggegooid.

Tot slot ben ik met kinderdagverblijf en mensen die wel eens op Elin paste in gesprek gegaan over wat zij moeten doen op het moment dat Elin in aanraking komt met pinda’s. We hadden van de artsen tabletten gekregen die we haar geven bij het vermoeden van een milde allergische reactie en een Epi-pen die we haar moeten geven als we zeker weten dat ze pinda’s heeft binnengekregen. Daarnaast bellen we daarna áltijd 112. Het klinkt nu alsof dat heel vaak voorkomt, maar we zijn ontzettend gelukkig dat we dat tot nu toe nog nooit hebben hoeven doen. Met dank ook aan alle lieve mensen om ons heen die zoveel rekening met Elin houden.

De eerste dagen na ons nachtje in het ziekenhuis ben ik best van slag geweest. Ik zag overal gevaren en dacht dat ons leven nooit meer hetzelfde zou zijn. Nu we ruim twee jaar verder zijn, weet ik dat er eigenlijk helemaal niet zoveel veranderd is. Natuurlijk zijn we alert en we dragen de medicatie altijd bij ons, maar we gaan gerust naar feestjes en we gaan ook op vakantie en we gaan ook gewoon uit eten. Elin vraagt inmiddels bij de meeste producten die ze niet kent of er pinda’s in zitten en we oefenen regelmatig met haar dat ze niks zomaar in haar mond mag stoppen. Gelukkig gaat zij er goed mee om, al blijft het heel sneu als ze geen taartje mag op een verjaardag, of als ze een chocolaatje moet afwijzen omdat we niet zeker weten of (of juist wel dat) er sporen van pinda in kunnen zitten.

Hoe het verder gaat, weten we niet. Uit een huidtest die ze vorig jaar onderging, bleek dat de allergie er nog steeds is. De kans dat ze er overheen groeit is erg klein, maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Volgend jaar krijgt ze in het ziekenhuis een provocatietest en vinden we uit bij hoeveel pindastof ze reageert. Hopelijk gaat dat nog wat extra duidelijkheid en vrijheden geven. Tot die tijd: Jeroen en ik houden enorm van M&M’s, pindakaas, Snickersijsjes en suikerpinda’s. Mochten we een keer zonder kinderen bij jullie langskomen…