Langzaam wordt het steeds een beetje stiller in ons huis. Terwijl ik de tafel afruim, alles in de vaatwasser zet en her en der nog wat speelgoed bij elkaar veeg, hoor ik Jeroen met Lise en Elin boven tanden poetsen, pyjamaatjes aantrekken en verhaaltjes lezen. Af en toe hoor ik wat protest van de meisjes, gevolgd door een vermanende toon en daarna weer gelach. De dag is bijna voorbij en ik ben moe.
Het is niet alleen de zwangerschap die me moe maakt. Het leven is ingrijpend veranderd nu we kinderen hebben. Waar het vroeger alleen maar draaide om onszelf en om wat wij wilden en nodig hadden, draait het nu om die twee meiden van ons. Niet alleen in de meest voor de hand liggende zin, zoals wanneer we spontaan uit eten zouden willen, maar zelfs als het gaat om dingen die vroeger vanzelfsprekend waren, zoals het beginnen en afmaken van een gesprek met elkaar. Het zorgen gaat altijd door, ook wanneer de meisjes niet in de buurt zijn: activiteiten voorbereiden voor school, speeldates regelen, bezoekjes aan een arts plannen, zorgen maken… Heel veel zorgen maken. Vooral over dingen die naar alle waarschijnlijkheid nooit gaan gebeuren, of over zaken die makkelijk op te lossen zijn. Iemand – ik weet niet meer wie – zei eens: “Op het moment dat je een kind krijgt, draag je je hart aan de buitenkant.”. Ik denk dat dat klopt.
Het is niet alleen maar moeheid wat ik voel. Ik ben vaak ook voldaan. Voldaan, omdat ik me iedere dag weer kan vullen met kleine bijzondere momenten. Geen lolletje gaat meer ongemerkt voorbij en als ik een lachbui kan delen met mijn dochters, dan bestaat de wereld uit niets meer dan dat. De knuffels die ik dagelijks krijg en de natte kussen maken me warm vanbinnen. En vol verbazing luister ik naar de uitspraken van die twee meisjes, waardoor ik me levend voel door hun opmerkzaamheid. Zelfs de momenten dat ze pijn hebben en ik ze als moeder mag en kan troosten doordringen me ervan dat dit echt een hele bijzondere periode in ons leven is.
Ik ben echt gesloopt vanavond en hoewel het nog geen 20.00 uur is, ga ik dadelijk lekker slapen. Morgen is er weer een dag. Een vermoeiende dag als moeder. Ik zou niet anders willen.
