Ik ben bang voor de bevalling. Zo graag zou ik willen zeggen dat het anders was, maar ik vind het gewoon echt heel spannend. De eerste twee bevallingen waren echt niet heel traumatisch, maar ze vielen me wel vies tegen. Twee keer eerder beviel ik, twee keer kreeg ik een ruggenprik die op zijn minst de scherpe kantjes er vanaf haalde. Ik bracht het er twee keer zonder al te grote kleerscheuren vanaf, waardoor ik snel weer op de been was. De geboortes van mijn twee meisjes staan in mijn geheugen gegrift als de mooiste gebeurtenissen uit mijn leven. Maar ‘het bevallen’ is op de één of andere manier in mijn geheugen blijven plakken als niet positief.

Ik schreef al eerder in een paar woorden over hoe ik de de  vorige bevallingen heb ervaren. Tijdens de bevalling van Lise had ik door de voorafgaande ziekenhuisopname en nachtenlange voorweeën weinig energie en de ruggenprik die ik toen vrij vroeg tijdens de bevalling kreeg voelde hemels. Ik heb me dan ook geen minuut rot gevoeld over die bevalling, totdat ik met het bevalplan voor Elin aan de slag moest. Ineens vond ik dat ik heel veel dingen anders moest gaan doen. Zo wilde ik geen ruggenprik meer, maar ik wilde het zelf doen (alsof je het met een ruggenprik niet zelf doet, maar dat terzijde). Om ervoor te zorgen dat ik niet te snel naar pijnstilling zou grijpen, wilde ik ook graag thuis bevallen. Ik had het helemaal bedacht. Er zou een oerkracht in me loskomen die me alle pijn zou doen vergeten. Dit varkentje zou ik, samen met Jeroen, wel even gaan wassen.

De dag dat de weeën uiteindelijk begonnen, was de dag dat Nederland tijdens het WK voetbal tegen Spanje speelde en met 5-1 won. De hele wedstrijd heb ik gezien en de nabeschouwing en de herhalingen. Dapper pufte ik ondertussen de weeën weg. Totdat er niets meer op de televisie was en we toch maar naar bed kropen. Al snel lag Jeroen te slapen en werd het stil in huis. Op handen en knieën lag ik op bed. Man wat deden die krengen zeer!! En wat kwamen ze ook vaak! De verloskundige werd gebeld, kwam en toucheerde: drie centimeter ontsluiting.

Toen ik onder de douche stond en Jeroen ondertussen in onze slaapkamer het kraambed voorbereidde, kwam de verloskundige de badkamer in. “Ik lees in je bevalplan dat je de bevalling best spannend vind. Ik lees ook hoe je vorige bevalling is verlopen en dat je toen hebt gekozen voor een ruggenprik. Ik ga je vliezen breken en dan kan het hard gaan. Natuurlijk is het jouw keuze, maar als je ook maar een beetje twijfelt, dan stel ik voor dat we naar het ziekenhuis gaan.” Daar stond ik. Een deel van mij wilde heel graag onder die douche blijven staan en daarna bevallen in mijn eigen heerlijke bedje. Maar een veel groter deel van mij wilde naar dat ziekenhuis en alle mogelijkheden van pijnstilling die daar te vinden zijn.

In het ziekenhuis aangekomen werden inderdaad mijn vliezen gebroken, maar de ontsluiting bleef steken op drie centimeter. Ik vroeg om een ruggenprik, die ik kreeg, maar die jammer genoeg maar éénzijdig werkte en niet de verlichting bracht waarop ik hoopte. Ik piepte, jammerde en zeurde, maar voelde me vooral zó zwak. En zoals je dat soms kunt hebben, zag ik mezelf van een afstandje en begreep ik maar niet waarom ik mezelf zo liet kennen. Bevallen is toch een positieve gebeurtenis? Waarom maakte ik er zo’n drama van?

Uiteindelijk werd Elin in de ochtend en na een paar spannende momenten geboren. Alles ging goed met ons en we mochten al snel naar huis, waar een heerlijke kraamtijd begon. Maar de nasmaak die ik overhield aan de bevalling was bitter, omdat ik tijdens de bevalling niet die sterke vrouw met oerkrachten was die ik zo graag had willen zijn. En met dat gevoel in mijn achterhoofd start ik straks aan de derde bevalling. En hoezeer ik mezelf ook voorneem om blanco en vol vertrouwen aan de volgende bevalling te beginnen, het gevoel laat me niet los. Ik voel me angstig. De komende weken ga ik dus maar op zoek naar een manier om de bevalling straks toch wat positiever te starten.

Ben jij wel eens bevallen en hoe heb je dat ervaren? Heb je tips en trucs? Was jij ook gespannen vooraf en hoe ging je daarmee om?