Zo. Joris slaapt, Elin ligt in bed voor een middagdut en Lise is op school. Tijd voor een kop thee en om jullie even bij te kletsen over de afgelopen weken. Het is alweer ruim zes weken geleden dat Joris werd geboren en inmiddels is het leven alweer behoorlijk in volle gang. Eergisteren plaatste ik een artikeltje waarin ik vertelde over de kraamweek. Een week waarin ik weinig tot niets anders gedaan dan wennen aan Joris en tijd doorbrengen met mijn gezin. De weken erna heb ik dagelijks weer wat meer van mijn oude verantwoordelijkheden opgepakt. Nog steeds brengt Jeroen Lise iedere ochtend naar school, zodat ik die ochtendstress nog niet heb en neemt hij de zwemlessen voor zijn rekening, maar verder draai ik weer mee.

Het is wel wennen hoor, zo’n klein baby’tje erbij. Ik merk dat ik met een zes- en driejarige al best veel vrijheden had. Nu ben ik weer opnieuw gebonden aan slaaptijden en voedingstijden. Al wordt er van Joris ook een behoorlijk aanpassingsvermogen verlangd. Het gebeurt iedere dag wel een keer dat hij uit zijn bedje wordt getild, omdat ik een kindje van school, een clubje of een vriendin moet ophalen. Niet leuk, maar het hoort er blijkbaar bij als je de derde bent. Een buurvrouw troostte me gisteren met de opmerking dat derde kindjes zich daardoor wel heel goed kunnen aanpassen later. Ik houd mijn vingers gekruist dat dat zo is en hij er nu niet teveel last van heeft.

Los van dat het druk is en de nodige organisatie skills vereist, is het vooral genieten. Ik kan steeds opnieuw weer verliefd op mijn meisjes worden als ik zie hoe ze zich om hun broertje bekommeren. Lise is zo zorgzaam en ook zo wijs. En Elin is erg enthousiast en wil heel graag met hem spelen. Als ik hem eventjes laat huilen, omdat ik bijvoorbeeld een spelletje met één van de meiden wil afronden, krijg ik al gauw de opmerking: “Ga nou naar broertje toe. Hij is verdrietig.”. Een opmerking die ik dan met een mengeling van trots en schuldgevoel ontvang, haha! En dan Jeroen met dat kleine mannetje in zijn armen. Ja, daar smelt ik wel van.

Joris zelf is volop aan het ontwikkelen. Hij groeit enorm snel en heeft al echte hamsterwangen. De eerste kleertjes passen tot mijn grote verdriet al niet meer. Ik steek mijn hoofd graag in het zand, dus ik ruim ze nog niet op en laat ze keurig in de kast liggen tot ik eraan toe ben om ze op te bergen. Ik merk dat Joris graag bij ons wil zijn en hij neemt er niet zomaar genoegen mee als hij in zijn wieg wordt gelegd. Met zijn oogjes volgt hij ons en als hij zich verveelt, laat hij het duidelijk horen. Soms voel ik me schuldig dat hij niet wat meer aandacht van me krijgt, zoals zijn zussen dat kregen toen ze zo klein waren. Maar ik troost me maar met de gedachte dat er wel altijd gezelschap en rumoer om hem heen is. Ik ben nieuwsgierig naar hoe andere moeders dit ervaren. Hoe zorgen jullie ervoor dat je aan al je kindjes de nodige aandacht schenkt?