De voorjaarsvakantie zit er weer op en we gaan weer terug naar het normale ritme en de regelmaat. Hoewel ik heel erg geniet van zo’n week waarin we niet op de klok hoeven te leven, vind ik het ook wel fijn dat we weer onze vaste dingen hebben om te doen.
Ik dacht, ik ga even een klein blogje schrijven over hoe het nu gaat. Inmiddels ben ik morgen 31 weken zwanger en komt de uitgerekende datum snel dichterbij. Erg spannend en ik ben heel benieuwd wat ons te wachten staat. Allereerst natuurlijk wanneer het gaat gebeuren, maar ook zeker hoe ik het ga ervaren. Na twee kindjes weet ik intussen dat het kindje er heus wel uit zal komen, maar ik vond het ook twee keer heel erg pittig. Vooral de geboorte van Elin viel me vies tegen. Ik had het al een keer meegemaakt en had een duidelijk beeld van wat ik anders wilde gaan doen deze keer. Maar een bevalling is vaak niet wat je doet, maar wat er gebeurt. Hopelijk lukt het me om met die houding aan de bevalling te gaan beginnen straks, zodat het een ervaring wordt en geen teleurstelling. Hoewel het woord teleurstelling natuurlijk de lading niet dekt. Het moment waarop het kindje bij je wordt gelegd is zoveel waard en in mijn geval waren de clichés waar: ik was de pijn en de wanhoop gelijk vergeten.
Maar voor het zover is, moet er nog veel gebeuren. Zo moet het kamertje voor onze jongeman nog in gereedheid worden gebracht en schuiven de twee meisjes door naar een volgende kamer. Voor Elin geldt dat zij in het kamertje van Lise gaat slapen en Lise verhuist naar een grote kamer op zolder, die nog volledig moet worden ingericht. De babykamer hoeft gelukkig alleen maar te worden ontdaan van wat typische meisjesdingen, maar is verder vrij neutraal. Ik zal binnenkort eens wat foto’s maken en plaatsen van hoe het wordt. Daarnaast begin ik nu ook echt wel zin te krijgen in de typische nestelklusjes, zoals het wassen van de babykleertjes, het neerzetten van de box, het opmaken van het wiegje en het aanschaffen van de nodige spulletjes. Veel hebben we natuurlijk al, maar ik vind – al zijn dat misschien deels de hormonen – dat dit kindje ook wat eigen spulletjes verdient.
Fysiek, moet ik helaas bekennen, dat het snel minder soepel gaat allemaal. Ik krijg steeds meer last van mijn bekken en als ik een dag veel gedaan heb, dan bekoop ik dat de dag erna; dan kom ik niet verder dan een soort onevenwichtig gewaggel. Daarnaast heb ik echt dagen dat mijn conditie zo abominabel is, dat zelfs zitten al vermoeiend is. Heel gek, alsof de baby dan hoger in mijn buik ligt en de doorbloeding in de weg zit, of misschien komt het wel door het uren wakker liggen iedere nacht. Gelukkig is het niet altijd prut en zijn er oplevingen, maar ik kan niet ontkennen dat ik het best een beetje zwaar vind. Ik ben dan ook blij met de mensen om me heen die me af en toe wat uit handen nemen. Onbetaalbare ouders van vriendinnetjes waar mijn dochters net even wat vaker mogen spelen, Jeroen die de stofzuiger naar boven brengt en een lief berichtje af en toe maken al het verschil van de wereld. Maar goed, ondanks dat ik nu klaag, mag ik niet klagen. Er zijn heel veel momenten dat ik bewust en ontzettend geniet van deze tijd en er een lekker extra taartje op eet, want nu mag het immers 😉
Dit was even mijn van-me-af-klets verhaaltje. Vinden jullie het leuk als ik af en toe vertel hoe het gaat, of lezen jullie liever iets informatiefs, of een recept, of zien jullie liever foto’s? Ik ben nog een beetje aan het zoeken en waardeer jullie mening. Je kunt het altijd kwijt in de comments hieronder, op Facebook en Instagram of via een mailtje naar info@melian.nl.
Tot snel!!
