Morgen ben ik 36 weken zwanger. De laatste loodjes zijn nu echt aangebroken en dat voel ik ook wel. De ene dag word ik gek van de nesteldrang en moet alles schoon en netjes. De dag erna moet ik mijn harde werken bekopen met een vermoeid lijf en een vermoeid hoofd.
Gelukkig is één van de grootste klussen inmiddels achter de rug, namelijk de verhuizing van de meisjes naar hun volgende kamers. Zoals ik eerder schreef, is Lise verhuisd naar een mooie nieuwe kamer op zolder. Voorheen was dit de logeerkamer/opslagkamer, dus daar hebben we flink hard voor moeten werken. We hebben heel veel spullen weggedaan, er is een dakraam geplaatst en Jeroen heeft druk geverfd en geklusd om alles in gereedheid te brengen. En het resultaat mag er zijn! De kamer is door alle ramen lekker licht en met de komst van een groot bureau en een grote kast voor alle boeken en troepjes is het een echte grote meidenkamer geworden.
Elin moet nog even wennen aan haar nieuwe kamertje. Ze verheugde zich enorm op de verhuizing naar de kamer van haar grote zus, maar had zich hierbij niet gerealiseerd dat laatstgenoemde wel een groot deel van haar eigen spullen mee zou nemen naar haar nieuwe kamer. Elin zag dus toe hoe haar volgende kamer steeds verder werd ‘uitgekleed’ en was zienderogen teleurgesteld (zo sneu om te zien). Nu vullen kamertjes zich snel genoeg, maar het moedigt mij wel aan om er gauw wat werk van te maken. Ook zij verdient het om trots te zijn op haar nieuwe ruimte en zich er lekker en geborgen te voelen.
Nu staat alleen project babykamer ons nog te wachten. Gelukkig zijn alle spullen al wel in huis, dus we hoeven alleen nog een paar dagen onze schouders eronder te zetten.
De drukte om alles in gereedheid te brengen en de drukte die daardoor in mijn hoofd ontstaat zorgen ervoor dat ik heb besloten om een klein tandje terug te doen met mijn blog. De komende weken dus even vier in plaats van vijf blogs per week. Dit geeft mij net iets meer ruimte. Want eerlijk is eerlijk, ik vind het deze laatste weken af en toe best een beetje lastig om alle ballen hoog te houden. Voor de meisjes wil ik graag dat alles zo normaal mogelijk doorgaat, dat zij gewoon speelafspraakjes kunnen maken en dat hun moeder aandacht voor ze heeft. Voor mezelf wil ik graag dat alles gereed is voor de komst van ons kindje. Ik wil graag iets lekkers op tafel kunnen zetten in de avond (en dus niet steeds patat of pizza, zoals nu vaak gebeurt… oeps!) en daarnaast wil ik ook graag een gezellige vrouw zijn voor Jeroen en voor mijn vriendinnen. Dit lukt niet zo goed en er valt steeds meer van mijn bordje af. Niet leuk en daarom dus de keuze om wat minder te gaan doen.
Ik kan bijna niet geloven dat we over een paar weken een extra wereldburgertje in onze armen hebben. Hoewel ik af en toe de tijd vooruit heb gekeken, is het dan toch heel snel gegaan. Nu nog maar even genieten van die dikke buik en dat gewurm daarbinnen. Want hoewel ik het regelmatig zwaar vind worden, is dit wel heel bijzonder om mee te maken.
