Nu het einde van deze zwangerschap steeds dichterbij komt, sta ik steeds vaker stil bij het feit dat dit echt de laatste keer is. De laatste keer dromen over een nieuw kindje, de laatste keer een kleintje in mijn buik, de laatste keer een fijn nestje bouwen, de laatste keer bevallen en borstvoeding geven.

Toen ik in verwachting was van Lise, twijfelden we er nooit over dat we heel graag een broertje of een zusje voor haar wilden. Ze was pas een half jaartje toen ik de eerste zwangerschapstesten alweer in huis haalde en de gekte opnieuw begon. Op het moment dat Elin geboren was, besloten we eerst lekker te genieten van ons gezinnetje van vier. Eerlijk gezegd vond ik het best even wennen van één naar twee kindjes. Lise was altijd heel goed in zichzelf vermaken en speelde soms uren met een boekje, of met blokjes en ik was dan ook echt verwend met veel me-time. Elin daarentegen was veel pittiger en zette een flinke keel op als we haar even geen aandacht gaven. Daarbij lukte de borstvoeding bij Elin goed en waren zij en ik daardoor best lang aan elkaar gebonden. Ik denk dat het bijna een jaar heeft geduurd voordat ik het gevoel had dat we onze draai hadden gevonden. Dat was ook het moment waarop Jeroen en ik voorzichtig begonnen te praten over een derde. “We laten het op zijn beloop.”, zeiden we “Geen gek gedoe met getimed vrijen en zwangerschapstesten.”, antwoordde ik zelfverzekerd “En als het niet gebeurt… dan is het ook goed!”, besloten we. Maar toen ik na een aantal maanden inderdaad zwanger raakte en deze zwangerschap eindigde in een miskraam (ik zal hier binnenkort een artikeltje over schrijven), voelden we pas echt hoe diep de wens voor een derde kindje eigenlijk was.

En nu is het dus zo ver. Onze wens komt uit en wat een geluk is dat! Met een derde is ons gezin compleet. Tijd voor rust en tijd om ons straks langzaam te gaan ontdoen van alle babyspullen en ons klaar te maken voor de volgende fase. Tijd ook voor mijn lijf om dit hoofdstuk af te sluiten en weer enigszins (jaja) terug te veren in oude stand. Enerzijds verheug ik me daar enorm op, maar het is wel een beetje dubbel. Soms zou ik willen dat ik ‘nog maar 30’ was en dat ik een kleine pauze kon nemen en dan misschien nog kon gaan voor kindje vier. Dan zouden we nog even verder kunnen gaan met dromen over hoe het gaat worden. Dan zou er nog meer heerlijke herrie zijn in huis. En als ik zou weten dat we er nog een kindje bij zouden willen, dan zou ik nu nog geen afscheid hoeven nemen van alle roze spulletjes en kleine jurkjes en schattige meisjesshirtjes. Want mán, wat is dat een bitterzoet gedoe. Maar het is tijd. Nog een paar maandjes en dan zijn we als gezin een hele hand vol. Het is goed zo.