Wat blijkt het lastig om beloftes om mezelf na te komen!!!
Eigenlijk is dat ook helemaal geen verrassing voor me. Het gebeurt vaker dat ik niet doe wat ik me had voorgenomen, beloofd of had voorgesteld. Gretchen Rubin (van het Happiness Project inderdaad) heeft het er in haar podcast ook over. Zij spreekt van vier typen mensen: Upholders, Questioners, Obligers en Rebels. In het kort komt het erop neer dat de Upholder zowel de verwachtingen van anderen als van zichzelf nakomt, de Questioner wil eerst heel goed weten wat de reden is waarom iets van hem wordt verwacht en komt als hij het ermee eens is in beweging, de Obliger voldoet graag aan andermans verwachtingen en niet aan die van zichzelf en de Rebel hekelt verwachtingen in het algemeen.
Ik ben een Obliger. Of eigenlijk een OBLIGER. Misschien dat ik daarom eerst graag danseres wilde worden en daarna ging voor het secretaressevak. Vertel me maar wat je van me verwacht en ik doe het. Maar iets doen voor mezelf? Ik ben een zeer luie manager voor mezelf. Jammer genoeg is die manager van mij niet alleen lui, maar ook nog eens heel kritisch. Hij laat me gerust een beetje lanterfanten, maar slaat me er daarna wel mee om mijn oren. Heel vaak en heel uitvoerig. Wat een naar type eigenlijk.
Een manier voor Obligers om toch dingen voor elkaar te krijgen, zegt Rubin, is zorgen dat je verantwoording moet afleggen aan anderen. Dit kan door het opzetten van een verantwoordingsgroep. Ik zie mezelf al zitten: “En toen zat ik te Netflixen en toen was het zo een uur later en toen had ik nog steeds die wandeling niet gemaakt en toen heb ik nog maar een koekje genomen.” Nee, dan beter een blog bijhouden. Ook dat is verantwoording afleggen aan de buitenwereld, ofwel… soort van bijna hetzelfde, maar dan lekker vanachter een veilig beeldscherm.
Met betrekking tot mijn voornemens bleek ik het vooral lastig te vinden om tijd in te ruimen voor het wandelen en het mediteren. Het mediteren heb ik inmiddels in mijn dag weten te integreren door iedere dag een half uurtje eerder op te staan. Even een half uurtje in mijn eentje in een donkere en stille woonkamer, voordat alle haast en lawaai voor school begint. Met Jeroen maak ik nu geregeld ’s avonds een wandeling, maar daar zit nog niet echt regelmaat in. En dan het op tijd naar bed gaan. Ik laat me erg makkelijk verleiden tot het kijken van een serie, merk ik. Maar niet gezeurd, vanavond is er weer een avond. En om positief af te sluiten: Het gezonder eten gaat heel goed. Ik maak heerlijke ontbijtjes en de fruitschaal gaat in rap tempo leeg en ik voel me daar goed bij. Sowieso zorgt het project ervoor dat ik wat bewuster stil sta bij alles in mijn leven en veel beter afweeg wat ik wil. Wat is goed voor me? Waar word ik blij van? Waar rust ik van uit? Het is grappig om te merken hoe erg je toe kan zijn aan ‘jezelf zijn’, als je maar even de tijd neemt om erbij stil te staan.
