Alweer een jaar voorbij. En wat voor een jaar. Vorig jaar rond deze tijd was ik ongeveer drie maanden zwanger en begon de misselijkheid een beetje te verdwijnen. Een derde kindje voor ons en een zesde kleinkind voor jou en papa. Wie had dat gedacht? 

Ook het afgelopen jaar was je vaak in mijn gedachten. Al merk ik wel dat het anders wordt. Een aantal jaren geleden dacht ik nog dat het gemis altijd zo heftig zou zijn, maar inmiddels begint het te wennen dat je er niet bent. Al is dát misschien juist wel het gevoel dat het meest pijnlijk is. Er zijn inmiddels zoveel momenten geweest waarop ik je heb gemist, dat het missen als een ontmoeting met een oude bekende voelt.  Met papa had ik het er laatst over: Hebben we het verwerkt? Ik geloof niet in verwerken, vertelde ik hem. Ik geloof alleen wel in berusten. 

Ik moest volwassen worden voordat ik de dingen ging doen waar ik nu het meest trots op ben. Maar misschien was ik wel nooit volwassen geworden als ik nog altijd bij jou een kind kon zijn. Wat hoop ik soms dat je naast in onze harten ook nog ergens anders voortleeft. Dat je af en toe over onze schouders meekijkt en meegeniet van alle feestelijke momenten die we beleven. De komst van Joris, de verjaardagen van Elin en Lise. Dat je onze successen met ons viert. En wat wens ik soms hard jouw hand in de mijne. Zoals toen Elin in het ziekenhuis lag en ik haar het net zo benauwd zag hebben als jij het vaak had. Ik hoor je bijna zeggen dat het goedkomt, maar uiteindelijk is dat mijn eigen stem. 

Een vlinder telt niet in dagen maar in momenten en heeft altijd tijd genoeg. Wat ben ik er trots op dat jij ons leerde blij te zijn met de kleine dingen in het leven. De kleine dingen die altijd toch weer de grote dingen blijken te zijn. Zeker nu het eindelijk echt herfst begint te worden, is er zoveel om van te genieten. Het verkleurende blad, een pot thee op een lichtje, de regen tegen het raam, scharrelende vogels in de tuin. In alles is iets moois te ontdekken. In iedereen is iets moois te ontdekken. Dit jaar voelde ik voor het eerst zo duidelijk wat ik belangrijk vind in het leven. Eenvoud en samenzijn. Alles eromheen is leuk, maar echt niet zo belangrijk. De basis voor de rust die ik nu voel hebben jij en papa voor me gelegd. 

Weer zijn we morgen jarig. En zoals ieder jaar voelt het ook dit jaar weer een beetje bitterzoet. Wat ben ik je dankbaar dat je me al die jaren geleden het leven hebt geschonken. Dat ik bij jou en papa mocht opgroeien en er bij jullie een echt warm thuis was. Het was klein maar fijn. Mams, omdat het ook jouw verjaardag is, geef ik toe: Je had inderdaad vaak gelijk. En ook al gaat het leven verder, ik mis je.