Ik zal het maar opbiechten. Onverdeelde aandacht geven aan mijn kinderen vind ik een moeilijk aspect van de opvoeding. Ik weet hoe fijn ze het vinden, hoe hard ze het nodig hebben en hoe het onze band versterkt, maar ik blijf het lastig vinden. Nu zijn mijn kinderen hartstikke leuk, dus daar ligt het niet aan. Maar hun smaak in activiteiten is niet altijd de mijne. Ik vind het meestal vreselijk om van de ene kant naar de andere kant van de straat te lopen achter hun fietsjes aan. En ik vind het ook niet al te leuk om een uur met een Little Pony in mijn hand brandjes te moeten blussen met een legostukje. Verstoppertje spelen ben ik eigenlijk ook wel gauw klaar mee, net als met het verorberen van tientallen houten taartjes met een topping van plastic tomatensoep en onzichtbare koffie.
Wat zou ik graag die moeder willen zijn die onvermoeibaar speelt met haar kinderen. Ik ben toch niet voor niets thuisgebleven om niets van ze te hoeven missen? Nu is het niet alleen het spel van mijn kinderen dat me meestal niet zo kan boeien. Het is ook dat er zoveel afleiding is. Er zijn altijd wel dingen die ik nog eventjes wil doen voordat ik denk dat ik de rust heb om met de meisjes te gaan zitten. En dan die telefoon! Wat een indringer eigenlijk en wat een grote concurrent voor de mensen om me heen.
Nu mijn zwangerschap zijn einde nadert, realiseer ik me steeds vaker dat de momenten met alleen Elin straks voorbij zijn. Hierom probeer ik mezelf vaker te zetten tot het geven van echte aandacht. Niet langer een vage “Jaja.” of “Hmmhmm.” als ze me iets vertelt, maar oogcontact en echt luisteren. Samen een boekje lezen. Een spelletje doen. Af en toe naar de speeltuin, al wordt dat met mijn gewaggel steeds een beetje minder. Ook met Lise ga ik vaker zitten voor een spelletje of voor een knutselsessie. Maar ik ben er nog lang niet. Zo jammer, want ik merk dat het in huis gezelliger wordt als ik er écht voor ze ben. En zelf geniet ik ook veel meer van het ouderschap. Kinderen zijn – terecht en gelukkig – onvermoeibaar in het vragen van aandacht. Het is veel leuker om daarin mee te gaan dan om het te ervaren als stoorzender.
Een tijdje terug hoorde ik Bastiaan Ragas in een televisieprogramma zeggen dat hij meer faciliterende ouder dan een participerende ouder is. Een omschrijving waar ik mezelf in herken en iets dat ik helemaal niet zo gek vind klinken. Maar toch… Eigenlijk schrijf ik dit stukje omdat ik graag wil weten hoe jullie hiermee omgaan. Hoe zorgen jullie ervoor dat je je kindje de aandacht geeft die het verdient? Hoe leidt je jezelf voldoende af van al die andere dingen, zodat je er echt voor je kinderen kan zijn?
Ze worden zo snel groot. Over een paar jaar zit ik daar met mijn kopje thee en een koekje naar ze te smachten om vervolgens een appje van ze te ontvangen: “Ben naar de bios. Wacht maar niet op me met eten.”.
