Sommige dingen veranderen niet. Het staren naar het tweede streepje op de test en de zenuwslopende weken die daarop volgen, zijn met niets te vergelijken. De wens voor een derde kindje was bij ons groot en ik had al best een stapel zwangerschapstesten versleten voordat ik de verlossende positieve test in mijn handen had. Al een aantal dagen voordat ik mijn menstruatie verwachtte stond ik voor het raam te staren naar een test en een streepje dat zo licht was, dat alleen ikzelf het kon zien. Hoe groot was de opluchting toen het streepje in de dagen erna steeds een beetje donkerder werd. En wat bijzonder toen na een week of acht bleek dat het hartje klopte en de zwangerschap goed leek te gaan. Het eerste trimester is voor veel mensen het ‘geheime’ trimester. Zenuwslopend vond ik het. En de opluchting was dan ook groot toen de – meest kritische – eerste twaalf weken voorbij waren en we de zwangerschap wereldkundig konden maken.

Met vijftien weken hebben we een pretecho laten doen, omdat we heel graag wilden weten wat het geslacht van ons kindje was. Dit was de eerste keer dat we dat kleine frummeltje als geheel in beeld kregen en écht al een mensje konden onderscheiden. Zo surrealistisch dat er iemand groeit in je buik. Het bleek een mannetje. De eerste keer dat we dat meemaakten. Geen gezoek naar drie streepjes tussen de beentjes, ofwel het ‘hamburgertje’, waaraan je kunt zien dat het een meisje is, maar overduidelijk een piemeltje en balletjes. That’s a first!!! We waren er stil van, waren zielsgelukkig, maar moesten ook écht even aan het idee wennen.

Of het nu je eerste of derde zwangerschap is, het getrappel en gedraai in je buik blijft bijzonder. Toen ik zwanger was van de meisjes, lag de placenta aan de achterzijde, waardoor ik al heel vroeg in de zwangerschap kon genieten van de eerste plopjes in mijn buik. Dit keer moest ik iets langer geduld hebben. De placenta ligt aan de voorkant, waardoor het kindje echt al wat meer kracht moet hebben en harder moet kunnen schoppen voordat je het voelt. Nu ik 29 weken zwanger ben, voel ik ons kindje bijna ieder uur en word ik zelfs regelmatig wakker getrappeld. Niet ideaal, maar wel heel gezellig.

Fysiek is het toch wel een beetje anders, zo’n zwangerschap van een volgende kindje. Die buik bolt wat sneller op, de banden gaan wat eerder zeuren, mijn bekken is niet meer wat het was en dan hebben we het nog niet gehad over mijn conditie. Het is duidelijk niet de eerste keer en ik ben ook geen vijfentwintig meer. Ik probeer dan ook maar om iets minder de trap op en af te lopen en ook het stofzuigen laat ik tegenwoordig vaker aan Jeroen over. Nu even heel vervelend dat niet alles meer kan, maar hopelijk werpt het tijdens het herstellen van de zwangerschap zijn vruchten af.

Het grootste verschil met de eerdere zwangerschappen is het tempo waarin deze zwangerschap voobij vliegt. Was ik me bij de eerste bewust van iedere verandering in mijn lichaam en kreeg iedere nieuwe sensatie de volle aandacht, nu gaat er veel aan me voorbij. Natuurlijk merk ik wel dat het kindje in mijn buik groter wordt en dat mijn lichaam zich langzaam voorbereidt op de bevalling. En uiteraard ben ik globaal op de hoogte van de ontwikkeling van ons mannetje. Maar ik schrijf er niet meer zo uitgebreid over in dagboekjes en ik bel er ook geen uren meer over met mijn zus of met mijn vriendinnen. Ondanks het bijzondere van ook deze zwangerschap, gaat het leven gewoon in een razend tempo door. Lise moet naar school en naar ballet en naar zwemles. Elin wil lekker samen spelen. Er moet een huishouden draaiende worden gehouden. Af en en toe kijk ik jaloers naar vrouwen die in verwachting zijn van hun eerste en naar hoe zij hun zwangerschap ten volle ervaren. Tot ik me realiseer dat ik dat ook heb mogen meemaken en dat ik helemaal geen reden tot klagen heb.

Ik ben benieuwd of er onder jullie ook mensen zijn die zwanger (geweest) zijn, of dat van een eerste of volgende kindje was en hoe jullie het hebben ervaren. Laat het me weten. Hieronder kun je een berichtje achterlaten.