Ik denk dat het voor de meeste mensen wel geldt: op het moment dat je besluit dat je graag een kindje wil, dan sta je vooral stil bij hoe het leven zal zijn met zo’n kleine spruit erbij. Je vraagt je af hoe je partner het zal doen als vader of moeder. Je maakt je misschien zelfs wel een beetje zorgen over hoe het nu moet met je carrière en over of het financieel allemaal wel haalbaar gaat zijn. Waarschijnlijk zijn er weinig mensen die zich, zonder dat daar een medische grond voor is, vanaf de eerste dag zorgen maken over of het überhaupt gaat lukken om zwanger te worden en te blijven.

Laat ik beginnen met zeggen dat het gelukkig voor de meeste mensen uiteindelijk wel gebeurt. Rond de 90% van de stellen verwacht ongeveer binnen twee jaar een kindje en bij ongeveer 80% gebeurt dit al binnen een jaar. Dan zijn er natuurlijk ook de koppels bij wie het de eerste ronde raak is, maar de meeste van ons zullen een paar (lange) maanden geduld moeten hebben. En áls het dan raak is, dan breekt er een heerlijke, vaak slopende, maar vooral onzekere periode aan.

Ik vond het maar lastig, de weg naar een gezonde zwangerschap. In de eerste plaats omdat het niet in mijn karakter ligt om geduldig te zijn en ‘de dingen op zijn beloop’ te kunnen laten. Ik hield echt die kalender wel in de gaten en wist precies wanneer mijn ovulatie eraan kwam en ook mijn menstruatie. Ik haalde ovulatietesten in huis en nam dagelijks mijn temperatuur en zodra mijn ovulatie achter de rug was, analyseerde ik ieder kwaaltje of pijntje dat ik voelde, in de hoop dat het een vroeg zwangerschapsverschijnsel zou zijn. Die gekte begon niet gelijk hoor, de eerste twee maanden zal ik er zeker meer ontspannen mee bezig zijn geweest. Maar laten we zeggen dat die ontspanning snel verdween.

Uiteindelijk was ik best snel in verwachting van Lise, na een maand of vier al. En los van wat bloedverlies aan het begin – dat me op dat moment de schrik van mijn leven bezorgde, maar onschuldig bleek en bovendien vaak voorkomt bij prille zwangerschappen – en de nodige zorgen aan het einde van de zwangerschap, voelde ik me prima. Lise was dus ook nog maar een half jaartje oud voor we vol goede moed voor een tweede kindje gingen, en ook nu raakte ik vrij snel weer zwanger. Ik voelde me goed, maar misselijk en was blij dat er dit keer geen bloedverlies was. Rond de tien weken kreeg ik een termijnecho, de echo die wordt gedaan om aan de hand van de grootte van het vruchtje te bepalen hoe ver in de zwangerschap je precies bent en de uitgerekende datum vast te stellen. Vol verwachting keken Jeroen en ik naar het scherm. We zagen een mooi holletje, waar zich ons baby’tje in zou kunnen nestelen, maar het vruchtje was al zo goed als verdwenen. Een missed abortion noemen ze dat. De zwangerschap is afgebroken, maar je lichaam heeft nog geen idee. Veel knuffels en begrip van de verloskundige en een dag later kreeg ik van de gyneacoloog pilletjes om de miskraam verder op te wekken.

Een paar maanden later had ik weer een positieve test in mijn handen. We waren op vakantie in Spanje en met onze hoofden in de zon zaten Jeroen en ik alweer te fantaseren over de nieuwe aanwinst in mijn buik. Jammer genoeg kwam ook deze zwangerschap al in een vroeg stadium tot een einde. Waarschijnlijk was het een biochemische zwangerschap. Dit noemen ze zo als er puur technisch wel sprake is geweest van een bevruchting, maar er bijvoorbeeld tijdens de celdeling of tijdens het innestelen van het vruchtje in de baarmoederwand iets mis is gegaan. Het lichaam breekt de zwangerschap dan vlak na de positieve test al af. Hierna moesten we geduldig zijn, maar gelukkig zou de volgende zwangerschap wel resulteren in een gezonde dochter, Elin. Lise was op dat moment ruim 2,5 jaar oud en we hadden er uiteindelijk bijna twee jaar over gedaan om gezond zwanger te blijven, in plaats van het geplande half jaartje.

Ook de weg naar het kleine mannetje dat nu in mijn buik groeit was hobbelig. Wederom ging ik hard op weg naar de termijnecho toen ik bloed begon te verliezen. Een verwarrende periode volgde waarin ons eerst werd medegedeeld dat er sprake was van een miskraam, een paar dagen later door de gyneacoloog toch een kloppend hartje werd gezien en de miskraam twee weken daarna toch doorzette. Jeroen en ik hadden het er moeilijk mee, maar ik was gek genoeg ook heel blij dat mijn lichaam dit keer de waarheid had gesproken en de miskraam zelf op gang bracht. Hierna heeft het echt wel een flink aantal maanden geduurd voordat we er weer voor wilden gaan. Dat de wens voor een derde bestond, dat stond als een paal boven water, maar het was ook wel duidelijk dat zwanger worden geen kattenpis is. We moesten er even van bijkomen.

Laat ik vooropstellen dat ik heel erg dankbaar ben dat een zwangerschap voor ons wel was weggelegd. Hoewel zeker de eerste maanden nooit meer onbezorgd zijn geweest, heb ik alle zwangerschappen kunnen genieten van het leven in mijn buik. We weten nu gewoon wat meer dan toen we ooit begonnen. Op het moment dat er iets mis- of anders gaat in je zwangerschap, dan pas komen vaak de verhalen. Dan ineens blijkt dat je niet de enige bent, maar dat legio vrouwen een miskraam heeft meegemaakt of andere hobbels is tegengekomen tijdens haar zwangerschap. Plots hoor je dat je vriendinnen ook aan de lopende band naar het toilet liepen om te controleren of ze geen bloed verloren. En de meeste vrouwen zoeken tijdens hun zwangerschap ongerust contact met hun verloskundige, omdat ze dat gekke buikpijntje niet vertrouwen. Onzekerheid blijkt de grootste kwaal en hoewel het vooral ook heerlijk kan zijn, zwanger worden is niet voor watjes.